En Fanfare

Een ontroerend en humoristisch portret van twee broers die elkaar vinden dankzij muziek, ondanks de chaos van het leven. Wat begint met een medische noodsituatie, eindigt in een subtiel duet tussen bloedband en koperblaasinstrument. Thibaut Desormeaux (Benjamin Lavernhe), een briljante maar afstandelijke dirigent, zakt tijdens een repetitie ineen. Leukemie. Wanneer zijn zus geen geschikte donor blijkt, volgt de mededeling die alles verandert: ze zijn geen familie. Een DNA-test onthult dat Thibaut geadopteerd is. Zijn biologische broer blijkt Jimmy Lecocq (Pierre Lottin) te zijn, een koppige, eigenzinnige trombonist die werkt in een kantine en speelt in een volksharmonie in Noord-Frankrijk. Twee werelden, twee mannen, één akkoord dat ze bindt.

Courcol, die eerder Un Triomphe maakte, vindt weer een ijzersterke cast, Lavernhe weet onder het glacé van professionaliteit steeds meer barstjes te tonen. Lottin daarentegen straalt in zijn ongefilterde kwetsbaarheid. De chemie tussen hen ontwikkelt zich stapsgewijs - geloofwaardig, ontroerend en soms ronduit grappig. De momenten waarop Thibaut de amateurharmonie probeert te leiden zijn hilarisch en pijnlijk tegelijk, maar vooral ontwapenend.

De muziek speelt vanzelfsprekend een sleutelrol. De soundtrack is zorgvuldig gekozen en vormt de emotionele ruggengraat van de film. Een klein geschenk - een oude plaat - zegt soms meer dan een toespraak. En dan is er natuurlijk de fanfare zelf: geen perfect geluid, maar wel oprechte inzet, en daar draait het precies om.

De thematiek is breed en gelaagd: afkomst, identiteit, tweede kansen, het falen van het zorgsysteem, en de teloorgang van kleine gemeenschappen. Maar En Fanfare verliest zich nooit in drama. Courcol houdt het luchtig zonder oppervlakkig te worden, en weet humor te vinden in de rafelranden van het leven. 

De film ging in première op het Festival van Cannes en werd daar enthousiast ontvangen. Niet lang daarna werd het een onverwachte hit in Frankrijk met meer dan 2,5 miljoen bioscoopbezoekers. En terecht: dit is een film die je voelt, niet alleen ziet. Geen grote gebaren, wel diepe

Muziek overstijgt muren en grenzen, zowel zichtbare als onzichtbare. Met een instrument kun je onuitgesproken gevoelens vertalen en uitdrukken, zei regisseur Emmanuel Courcol. Met En Fanfare bewijst hij precies dat. Geen kleffe verzoeningsfilm, geen gemakkelijke moraal, maar een ode aan verbinding in de zuiverste vorm: dissonant en vol gevoel.