L'Attachement

"L'Attachement legt knap de vinger op de nuances van schuld, projectie, onbewuste drijfveren en leugentjes die we onszelf vertellen." - NRC 

"Wat begint als een paar uurtjes babysitten mondt uit in een diepgaande, onvoorspelbare connectie." - Cinemagazine 

Op het Filmfestival van Venetië 2024, binnen het Orizzonti-programma, werd L'Attachement gepresenteerd als een ingetogen juweel: een film over verlies, maar vooral over wat er daarna volgt. Regisseur Carine Tardieu, bekend van Ôtez-moi d'un doute, toont opnieuw haar vermogen om menselijkheid te vangen in de kleine ruimte tussen verdriet en hoop. Samen met scenaristen Agnès Feuvre en Raphaële Moussafir bewerkte ze de roman L'Intimité van Alice Ferney tot een film die zacht is in toon, maar scherp in observatie - een studie van wat hechting werkelijk betekent wanneer het leven zijn vaste vormen verliest. 

Alexandre "Alex" Perthuis (Pio Marmaï) is een jonge vader die zijn vrouw Cécile (Mélissa Barbaud) verliest bij de geboorte van hun dochter Lucille. Zijn zesjarige zoon Elliot (César Botti) kijkt met grote, nieuwsgierige ogen naar een wereld die plots zonder moeder is. Hun buurvrouw Sandra Ferney (Valeria Bruni Tedeschi) runt een feministische boekwinkel in Parijs, waar het naar papier en koffie ruikt. Ze leeft alleen, met boeken als gezelschap en een houding die onafhankelijkheid uitstraalt. Toch is het juist zij die ongewild de leegte in het gezin naast haar opvult. Wanneer Alex haar vraagt om een dag op Elliot te passen, groeit uit dat toeval een band die zich niet in woorden laat vatten. 

"Eigenlijk is elk kind geadopteerd." - Carine Tardieu 

Valeria Bruni Tedeschi is fenomenaal als Sandra. Ze speelt een vrouw die zichzelf jarenlang heeft beschermd door zich niet te binden, en die plots merkt dat hechting haar niet verzwakt maar juist redt. Pio Marmaï brengt Alex met ingetogen intensiteit tot leven: een man die overleeft tussen vaderschap en schuld. En César Botti, als Elliot, is ontwapenend natuurlijk - een kind dat zonder het te weten de emotionele kern van de film draagt. 

De muziek van Éric Slabiak ademt dezelfde terughoudendheid als het beeld. Zachte pianomotieven, een paar viooltonen, een bijna onhoorbare jazzlijn op de achtergrond - de soundtrack voelt als een tweede adem. Niets is overbodig. 

Wat L'Attachement bijzonder maakt, is de manier waarop het traditionele gezinsbeeld wordt opengebroken. Familie is hier geen vast gegeven, maar een vorm die je zelf boetseert. Sandra is geen moeder, geen tante, geen oppas - en toch vult ze al die rollen tegelijk. De film toont dat hechting niet altijd liefde hoeft te zijn, maar er wel de voorwaarde van vormt. 

De ontvangst was positief. NRC prees de "ragfijne nuances van rouw en liefde", FilmTotaal vond de film "braaf maar vertederend", en Cinemagazine benadrukte de "zeldzame chemie tussen de personages". Hoewel de film geen prijs won in Venetië, werd hij wel geprezen binnen het Orizzonti-programma. 

Tardieu's film stelt vragen zonder antwoorden te willen geven. Wie zijn we voor elkaar als het bloed niet verbindt? Wat betekent het om een kind, een ouder, een buur te zijn? En hoeveel vrijheid laat liefde eigenlijk toe? Een film over rouw en hergeboorte, over de moed om iemand binnen te laten en de zachtheid van onverwachte verbondenheid. Niet luid, niet heroïsch - maar menselijk, ontroerend en eerlijk. Een verhaal dat zich niet laat loslaten, zoals de titel al belooft: L'Attachement hecht zich aan je, zonder dat je het merkt.