The Life of Chuck

"Een existentiële fabel die je niet overweldigt, maar omarmt." - NRC Handelsblad 

"Teder, ongrijpbaar en onvermijdelijk menselijk." - The Guardian 

"Flanagan toont zich opnieuw een meester in melancholie en mysterie." - FilmTotaal 

Toen de wereld ophield te ademen, verschenen overal dezelfde woorden: "Bedankt, Chuck. Voor 39 geweldige jaren." De zin stond op billboards, schermen en in de lucht - alsof de aarde één man wilde bedanken voordat ze zichzelf uitdoofde. In die stilte begint The Life of Chuck, de nieuwe film van Mike Flanagan, gebaseerd op Stephen Kings novelle uit If It Bleeds. Waar King vaak speelt met de duisternis buiten ons, kijkt Flanagan dit keer naar de duisternis ín ons - en naar het licht dat ertegen vecht. 

Marty Anderson ziet de wereld letterlijk uit elkaar vallen. Internetverbindingen breken af, de lucht wordt grauw, steden verdwijnen in zinkgaten, en toch duikt overal die ene boodschap op. Flanagan opent de film met dit apocalyptische hoofdstuk, maar draait vervolgens het leven terug. De kracht van de film ligt in zijn structuur: drie hoofdstukken, gespeeld in omgekeerde volgorde, waarin het einde het begin is. Chuck als zieke man, Chuck als dromer, Chuck als kind dat met zijn grootouders danst in de keuken terwijl buiten de sneeuw valt. Mark Hamill speelt grootvader Albie met een vermoeide zachtheid; zijn stem kraakt als oud hout, maar straalt warmte. 

Every life a universe all its own. 

De onderhuidse thematiek - tijd, geheugen, rouw - is niet alleen theoretisch. In de film wordt de kosmos tastbaar: de aarde vertraagt letterlijk, dagen duren langer, alsof het universum zelf nog even wil blijven kijken. Wiskunde en poëzie vloeien samen. De personages voelen dat hun tijd opraakt, maar de film weigert om in wanhoop te eindigen. Zoals Flanagan zelf zegt: "Het is een verhaal over hoe het leven zelf een wonder is, zelfs als het eindigt."

Naast Hiddleston en Ejiofor schitteren Karen Gillan als Felicia, Kate Siegel als Chucks zus, en Carl Lumbly als zijn leraar die hem ooit leerde kijken naar de sterren in plaats van naar de grond. De vertelling van Nick Offerman klinkt als een stem uit de toekomst die terugkijkt - kalm, weemoedig, maar met een glimlach.

De film ontving lovende recensies na zijn première op het Toronto International Film Festival in september 2024, waar het de prestigieuze People's Choice Award won. The Life of Chuck is geen box office-reus met een opbrengst van 18,5 miljoen dollar, maar dat hoeft ook niet. Het is een film die niet verklaart, maar laat voelen. Over liefde, over herinnering, over hoe we blijven bestaan in de ogen van anderen. Flanagan's regie, Hiddleston's ingetogen spel en King's melancholische poëzie komen samen tot iets zeldzaams.

Misschien is dat de grootste boodschap van The Life of Chuck: zelfs als alles uitvalt - het licht, het internet, de tijd zelf - blijven we elkaar vinden in de kleine momenten. "Thanks, Chuck."