In een gedempt Parijs, tussen zware gordijnen en verstilde herinneringen, leeft Maria Callas haar laatste dagen uit in een appartement dat meer weg heeft van een toneeldecor dan van een thuis. Pablo Larraín brengt met Maria een indringend portret van een vrouw die ooit La Divina werd genoemd, maar nu moet leven met de echo's van wat ze ooit was. Angelina Jolie belichaamt Callas met een intensiteit die zacht maar vlijmscherp is. Elk gebaar, elk woord, elke stilte draagt het gewicht van een leven dat tegelijk triomf en tragiek was.

Larraín kiest niet voor een klassieke vertelling, maar voor een associatieve, bijna hallucinerende stijl. De film bestaat uit drie akten - een structuur die niet toevallig doet denken aan een opera. Het zijn geen hoofdstukken in een biografie, maar stemmingen die zich verankeren in Maria's lichaam en geest. Centraal staat Maria's gevecht met haar stem. "Het podium zit in m'n hoofd," zegt ze, en daarmee geeft ze aan dat ze het nooit verlaten heeft. De cinematografie van Edward Lachman legt haar in warme, vaak schemerige kleuren vast. Alsof de tijd in haar appartement stil is blijven staan. Maria dwaalt door kamers vol herinneringen, door zinnen die ze vroeger sprak, liefdes die ze verloor. 

Angelina Jolie's vertolking is ijzingwekkend precies. Ze speelt Maria als iemand die haar decor kent, haar blik laat rusten op spiegels die haar oude gezicht niet meer weerspiegelen. Ze is zich pijnlijk bewust van haar nalatenschap - en tegelijk onverschillig. Ze kan haar eigen opnames niet verdragen. "Omdat het perfect is," zegt ze. "Een lied behoort nooit perfect te zijn. Het behoort uitgevoerd te worden, in het moment." De film draagt dat idee tot in de kleinste details: niets is afgewerkt, alles leeft.

Larraín en scenarist Steven Knight (Peaky Blinders) maken geen drama van Callas' neergang. Ze leggen het verval niet bloot als spektakel, maar als een zoektocht naar betekenis. Maria's leven wordt niet verteld, het wordt afgetast, verbeeld. Ze schrijft zogezegd aan een autobiografie, maar gebruikt geen pen. "Ik gebruik mezelf," zegt ze. Die zelfreflectie, die zelfscheppende impuls, is wat haar tot het einde toe overeind houdt. Ze zoekt geen verlossing, alleen een manier om zichzelf nog eenmaal te horen.

Maria is geen film die een icoon viert, maar een vrouw laat spreken - in haar trots, haar angsten, haar hallucinerende openbaringen. Ze fluistert, schreeuwt, zwijgt, zonder ooit de controle over haar verhaal helemaal af te staan. Het is een film die blijft hangen, net zoals Callas' stem dat doet - lang nadat de laatste noot is weggestorven.