"A soulful and winsome crowd-pleaser that makes the heart sing." - Variety
 
Sundance, 25 januari 2025. In een intieme zaal vol muziekliefhebbers en fans van Britse cinema ging The Ballad of Wallis Island in première. Regisseur James Griffiths presenteert een charmante film die moeiteloos laveert tussen humor en melancholie, gedragen door de warme chemie van Tom Basden, Tim Key en Carey Mulligan. Het scenario van Basden en Key voelt persoonlijk, bijna alsof de film is ontstaan uit gesprekken die hun personages al jaren met zich meedragen.

Het verhaal concentreert zich rond Charles, een excentrieke loterijwinnaar die alleen op het afgezonderde Wallis Island woont. Zijn grootste wens is een eenmalig, exclusief optreden van zijn idool Herb McGwyer, ooit de helft van het legendarische folkrockduo McGwyer & Mortimer. Wanneer Herb op het eiland arriveert, lijkt de opdracht eenvoudig, maar Charles heeft in zijn enthousiasme méér geregeld dan hij heeft verteld. Ook Nell Mortimer, Herbs voormalige partner in muziek én liefde, is namelijk uitgenodigd. Wat bedoeld was als eerbetoon, verandert al snel in een onverwachte confrontatie met oude wonden, vastgeroeste patronen en herinneringen die nooit helemaal zijn weggeëbd.

Herb arriveert zichtbaar vermoeid en licht prikkelbaar, zoekend naar houvast terwijl hij probeert professioneel te blijven. Nell komt met een tegenovergestelde energie: zachter, opener, maar duidelijk nog steeds geraakt door wat ooit tussen hen bestond. Charles vormt het kloppend hart van de film. Hij probeert iedereen tevreden te houden terwijl hij zelf verdrinkt in zenuwen en adoratie. Zijn pogingen om het optreden "perfect" te maken zorgen voor zowel hilarische als ontroerende momenten. Zijn enthousiasme is ontwapenend; de eenzaamheid die er onder zit is voelbaar. De film laat zien hoe zijn verlangen naar muziek vooral een verlangen naar verbinding is.

Wat de film uiteindelijk zo treffend maakt, is hoe het drie mensen laat balanceren tussen verleden en toekomst, zonder in clichés te vervallen. Het gaat over eenzaamheid, over roem die vervaagt, over dromen die niet helemaal uitkomen maar wel iets onthullen. Griffiths kiest voor nuance en oprechtheid, waardoor kleine conversaties en beduusde blikken de grootste impact hebben. Ondanks een bescheiden box office van ongeveer 6 miljoen dollar en een goede 7,4 op IMDb, voelt de film als een verborgen juweeltje dat lange tijd zal blijven circuleren onder liefhebbers van Britse comedy-dramas.

Zoals Carey Mulligan het mooi verwoordt: "Sometimes you have to go back to see the way forward." Dat is The Ballad of Wallis Island: een intiem, warm en grappig portret van mensen die proberen te begrijpen wie ze zijn, op een eiland dat hen dwingt om te luisteren, naar elkaar en naar zichzelf.