De kracht van cinema ligt in het vermogen om te laten voelen, reflecteren en dromen. The Brutalist is zo'n film die dat allemaal tegelijk doet. Regisseur Brady Corbet bouwt steen voor steen een visueel monument voor een vergeten generatie: die van de zwijgende overlevers. Hoofdrolspeler Adrien Brody ontving niet voor niets de Oscar voor Beste Acteur - zijn László Tóth is geen held in klassieke zin, maar een man die met gebogen rug en rechte lijnen een bestaan probeert te tekenen in het naoorlogse Amerika.

László arriveert alleen in Pennsylvania, zijn gezicht getekend door een sprong uit een rijdende trein, zijn toekomst nog een blanco blad. Hij vindt werk via zijn neef Attila, in een kleine meubelwinkel waar hij tussen het zagen en schuren opnieuw leert ademen. De herinnering aan zijn vrouw Erzsébet (Felicity Jones), achtergebleven in Europa samen met hun zieke nichtje Zsófia, is steeds aanwezig. 

Daniel Blumberg's met een Oscar bekroonde score omhelst elke scène als een ademhaling tussen twee oorlogen in. Zijn muziek is breekbaar, stroef soms, maar altijd geladen met betekenis. De cello's zuchten onder het gewicht van herinneringen die nooit benoemd worden. Geluid en beeld lijken met elkaar te overleggen. De cinematografie van Lol Crawley is tastbaar - alsof je het stof op het meubilair kunt voelen, de zon door de gordijnen ruikt, de kilte van het betonnen fundament in je botten voelt.

Er is geen heldenverhaal. Geen grote triomf. Maar er is vakmanschap, in elke plank die László bevestigt, elke wand die hij opmeet. De bibliotheek die hij ontwerpt voor Van Buren is een ode aan structuur, maar ook een schuilplaats voor een man die de controle zoekt over een wereld die hem lang geleden is ontglipt. The Brutalist maakt voelbaar hoe het is om alles kwijt te zijn, behalve je kunde. En hoe zelfs dat onder druk kan komen te staan in een samenleving waar uiterlijk en afkomst meer zeggen dan wat je met je handen kunt maken.

Corbet is geen moralist, maar een architect van nuance. Zijn film voelt als een gebouw waar je doorheen dwaalt, soms verloren, soms verwonderd. De dialogen zijn spaarzaam, de emotie wordt niet uitgesproken maar zichtbaar gemaakt in blikken, stiltes en keuzes. 

The Brutalist is een film die onder de huid kruipt. Niet door schokkende wendingen, maar door de langzaam opbouwende confrontatie met wat het betekent om mens te zijn in een wereld die je niet begrijpt. Het is een film over overleven zonder te vergeten wie je was. Over bouwen terwijl je nog rouwt. Over bestaan, zonder erkenning, tot iemand uiteindelijk opmerkt wat je hebt gemaakt.