The Woman in the Yard

"Een beklemmende meditatie over rouw en moederschap, verpakt in een horrorjasje." - De Volkskrant 
"Collet-Serra creëert een gids door het doolhof van verdriet." - The Movie Buff 

"Grief is not just sadness. It's a force. It moves, it waits, it watches." - Danielle Deadwyler 
Amsterdam, 14 februari 2025. In een tijd waarin horror vaak drijft op geluidseffecten en voorspelbare schrikmomenten, kiest Jaume Collet-Serra voor iets veel intenser: stilte. The Woman in the Yard is een samenwerking tussen Blumhouse en Collet-Serra die voelt als een koortsdroom, waarin rouw niet slechts een emotie is maar een entiteit met een eigen wil. De film ging eind maart in première in de Verenigde Staten en groeide snel uit tot een cultfavoriet bij liefhebbers van psychologische horror. 

In de hoofdrol schittert Danielle Deadwyler als Ramona, een vrouw die haar man verliest bij een auto-ongeluk en met haar kinderen Tay en Annie probeert overeind te blijven in een afgelegen boerderij in Georgia. De fysieke wonden zijn geheeld, maar haar geest blijft openliggen. De elektriciteit valt uit, de telefoon is dood, en buiten, in het hoge gras van de tuin, verschijnt een silhouet dat daar niet hoort. Een vrouw in een zwarte sluier, starend zonder ogen. "Vandaag is de dag, Ramona," fluistert ze. 

Cinematograaf Pawel Pogorzelski (Hereditary, Midsommar) vangt dit alles in beelden die tegelijk realistisch en vervreemdend zijn. Het zachte licht op de muren, de lange stiltes tussen stormachtige geluiden, het wazige glas waarachter iets lijkt te bewegen - het zijn momenten die de tijd vertragen. De camera blijft net iets te lang hangen, alsof ze ons wil dwingen om te blijven kijken naar wat we liever niet zien. In plaats van de klassieke schrikmomenten kiest Collet-Serra voor langzaam groeiende paniek, die zich niet uit in gegil maar in verstilling. De muziek van Lorne Balfe versterkt dat alles met minimale middelen. Geen bombastische violen, maar zachte klanken, een onderhuidse dreun die bijna samenvalt met Ramona's ademhaling. Het geluid is een personage op zich, versterkt door stiltes die te lang duren. 

Collet-Serra bewijst dat ware angst niet schuilt in monsters of geesten, maar in het idee dat we onszelf kunnen verliezen in ons eigen verleden. En Deadwyler bewijst opnieuw dat ze een van de meest intrigerende actrices van haar generatie is. The Woman in the Yard laat je achter in stilte, dezelfde stilte waarmee hij begon. Geen opluchting, geen verklaring, alleen het besef dat sommige vrouwen, sommige verhalen, nooit helemaal verdwijnen. 

"Don't let her in."