Materialists

"Materialists is een genadeloos eerlijk portret van een generatie die verliefd is op opties." - de Volkskrant 

Een film die begint met een huwelijksaanzoek en eindigt met een stilte die alles zegt: zo zet Celine Song de toon in haar tweede speelfilm Materialists. Na het succes van Past Lives keert Song terug naar New York, maar ditmaal niet om het verleden te bezingen. Ze legt een vergrootglas op het heden, waarin daten niet alleen een kwestie is van klik en chemie, maar van economische waarde en onderhandelingsruimte. 

Lucy Mason (Dakota Johnson) is de spil van dit verhaal. Als professionele matchmaker bij het exclusieve bureau Adore heeft ze haar instinct en charme vertaald in een strak algoritme: "1,87, 1,67. Mager, strak, dik. Wit, zwart, Aziatisch. Arts, advocaat, bankier. Eén ton, twee ton, drie ton." Ze koppelt niet zielen, maar profielen, en beweegt zich door een wereld waar een paar centimeter lengte of een BMI-cijfer de doorslag kan geven. Met negen gearrangeerde huwelijken op haar naam geniet ze status, maar haar eigen liefdesleven blijkt fragieler dan de zorgvuldig uitgekozen matches van haar cliënten. 

Tijdens een bruiloft ontmoet ze Harry Castillo (Pedro Pascal), de rijke broer van de bruidegom, die door Lucy zelf wordt omschreven als "een eenhoorn, een totaalpakket, een tien in elke categorie." Met zijn penthouse in Tribeca en vanzelfsprekende elegantie vertegenwoordigt hij alles wat ze haar cliënten belooft. Tegelijk duikt John Finch (Chris Evans) weer op in haar leven, haar vroegere geliefde die nu als ober en aspirant-acteur een onzekere toekomst heeft. 

De cast schittert in dit web van verlangens en verlanglijstjes. Johnson balanceert scherp tussen kil rationalisme en broze onzekerheid. Pascal is charismatisch en verleidelijk in zijn ongenaakbare zekerheid, terwijl Evans juist warmte brengt door zijn kwetsbaarheid en gebrek aan status. Hun dynamiek maakt de driehoeksverhouding geen cliché, maar een spiegel van de vragen die veel relaties in een stad als New York bepalen. 

Materialists flirt met de conventies van de romcom, maar onder de humor en romantiek ligt een satire over hypergamic dating en de marktwaarde van liefde. Wat blijft hangen, is dat Song geen moreel oordeel velt. Ze legt de keuzes van haar personages voor, in al hun dubbelzinnigheid. Lucy's zoektocht is niet simpelweg een strijd tussen zekerheid en authenticiteit, maar een reflectie op wat waarde betekent - in liefde, in werk, in jezelf. Dat maakt Materialists tot een film die niet voorschrijft wat je moet voelen, maar je uitdaagt je eigen rekensom van verlangen en waardering te herzien.