Black Dog

"Een surrealistisch mooie Chinese western die sluw speelt met genreverwachtingen." - NRC 
"Een perfect evenwicht tussen absurdistische en duistere tinten." - de Volkskrant 
"Citizen Canine: een soulvolle odyssee van man en hond." - Time Out 

Een zanderige randstad, een ontheemde man, een dolle hond en een land in volle transitie: Black Dog is een stille storm van een film. Regisseur Guan Hu brengt in deze film alles samen waar zijn werk om draait: sociaal realisme, verstilling, verlies en een sprankje hoop. De film ging in première in Cannes in 2024 en won daar de Un Certain Regard-prijs, met als kers op de taart de Palm Dog Award voor hoofdrolhond Xin. 

Centraal staat Lang Yonghui, een voormalige stuntmotorrijder en muzikant die na een gevangenisstraf van tien jaar terugkeert naar zijn geboortestad aan de rand van de Gobiwoestijn. De stad wordt uitgekleed voor 'ontwikkeling' - bulldozers rukken op, hele woonwijken verdwijnen en de lokale dierentuin is een schim van wat het ooit was. De mensen zijn vertrokken, de honden zijn gebleven. Lang krijgt een tijdelijke baan als hondenvanger in aanloop naar de Olympische Spelen van 2008. 

De ontmoeting met een magere zwarte windhond verandert zijn traject. Die hond is mogelijk besmet met rabiës. De overheid looft een beloning uit, posters hangen overal. Maar Lang kiest niet voor de jacht, hij kiest voor nabijheid. "Als hij over tien dagen nog leeft, heeft hij geen hondsdolheid," zegt een voormalig dierenverzorger. 

"Zij zijn twee eenzame zielen in vergelijkbare omstandigheden die op elkaar rekenen voor steun." - Guan Hu 

De film is opgenomen in de uitgestrekte leegtes van Noordwest-China en de cinematografie van Weizhe Gao is subliem. Brede kaders, stille observatie, zanderige kleuren en stoffige windstoten geven de film een bijna post-apocalyptische sfeer. Zelfs het nieuws over de zonsverduistering - aangekondigd via een krakende radio - voelt als een metafoor voor de schaduw die over de stad en haar bewoners hangt. 

Black Dog wordt nergens sentimenteel. De relatie tussen mens en dier wordt niet geromantiseerd, maar geleidelijk opgebouwd. De hond is vuil, ziek, bijt zelfs. Toch kiest Lang ervoor om hem te verzorgen, te beschermen tegen zijn collega's, tegen de stad, tegen het systeem. Dat systeem jaagt niet alleen honden op, maar ook mensen als Lang - ex-gevangenen, oude mannen zonder papieren, kinderen zonder toekomst. De autoriteiten doen wat moet voor "orde en ontwikkeling", maar de film laat zien wat dat betekent op menselijk niveau. 

Black Dog gaat niet over een hond. Het gaat over verlies, over opnieuw beginnen, over koppig blijven zorgen, ook als niemand dat van je vraagt. Over keuzes maken die tegen alles indruisen, maar volledig kloppen. Over vaders en zonen, schuld en vergeving, en een toekomst waar je niet zeker van bent. "Loop door met je borst vooruit," klinkt een herhalend lied. In een stad die langzaam wordt uitgewist, is dat misschien het enige wat overblijft.