As it is in Heaven

"Een film die je stil maakt en daarna laat zingen." - VPRO Cinema
"Een ode aan de kracht van muziek en gemeenschap." - NRC Handelsblad
"A heartfelt, beautifully acted drama that celebrates the healing power of music." - Rotten Tomatoes

Stockholm, 2004. Tijdens de première van As It Is In Heaven viel er een bijna sacrale stilte in de zaal. Regisseur Kay Pollak had iets bijzonders gemaakt: een film die niet alleen over muziek gaat, maar die muziek ís - een symfonie van menselijke emoties, kwetsbaarheid en hoop. De film groeide razendsnel uit tot een fenomeen in Zweden, met meer dan 1,1 miljoen bezoekers in het eerste jaar, werd internationaal omarmd en ontving een Oscarnominatie voor Beste Buitenlandse Film. Twintig jaar later keert de film terug en voelt hij nog net zo actueel en ontroerend als toen.

Centraal staat Daniel Daréus, een wereldberoemde dirigent die zijn hele leven naar perfectie streefde. Wanneer zijn lichaam hem met een hartaanval tot stilstand dwingt, besluit hij terug te keren naar zijn geboortedorp in het noorden van Zweden. Wat begint als een poging om te herstellen, verandert in een onverwachte confrontatie met het dorp, de mensen die hij had achtergelaten, en vooral met zichzelf. Daniel koopt de oude school, ontmoet de pastoor Stig en wordt door de dorpsbewoners voorzichtig aangesproken op zijn kennis. Uiteindelijk belandt hij bij het lokale koor, een verzameling gewone mensen die samen iets bijzonders willen. "Iedere persoon heeft zijn eigen unieke toon," legt Daniel uit. "En die zullen we gaan vinden."

Het koor vormt de kern van de film en symboliseert de gemeenschap. Er is Gabriella, een vrouw gevangen in een gewelddadig huwelijk, die via de muziek haar stem en waardigheid hervindt. Haar lied, Gabriella's sång, is uitgegroeid tot een van de meest iconische momenten in de Scandinavische cinema, een breekbare maar krachtige ode aan vrijheid en zelfbevestiging: "Ik wil voelen dat ik leef, weten dat ik goed genoeg was." Daarnaast zijn er Lena, de jonge en vrijgevochten vrouw die Daniel dichter naar het leven trekt, Tore, die ondanks zijn beperking mee wil doen en de puurheid van muziek belichaamt, en de sceptische Siv en Arne, die liever controle behouden dan loslaten.

De kracht van Pollaks regie is dat hij geen karikaturen schetst, maar mensen in al hun tegenstrijdigheid. De hele cast voelt authentiek, alsof je echt in het dorp bent beland. Het ruige landschap van Noord-Zweden, gevangen in heldere en verstilde beelden, draagt bij aan de intimiteit van de film. Het koor zingt niet perfect, en dat is juist de bedoeling: het is écht, menselijk, vol emoties die niet gladgestreken hoeven te worden. Het is muziek die levens opent.

De ontvangst van de film was destijds overweldigend. Critici prezen de eerlijkheid en de emotionele intensiteit. Ook nu, twintig jaar later, wordt de heruitgave ontvangen met volle zalen en een publiek dat zich opnieuw laat raken.