Salon Kitty

Salon Kitty

Drama
Taal: Italiaans Jaar: 1976 Duur: 2 u 8 m

In de jaren dertig nam de Sicherheitsdienst van de nazi's in het geheim het beroemde Berlijnse bordeel Salon Kitty over. Overal werden kleine microfoons geplaatst om hooggeplaatste Duitsers af te luisteren. Zij die zich in de armen van één van Kitty's dames onwelgevallig uitlieten over Hitler, werden opgepakt. Dit waargebeurde verhaal staat centraal in het controversiële Salon Kitty, een film waarmee regisseur Tinto Brass zich profileerde als een pleitbezorger van de kunstzinnige erotische cinema. In Salon Kitty legt hij een duister complot bloot van een nazi-officier die over lijken gaat om de macht te grijpen. Met behulp van de beroemde production designer Ken Adam, verantwoordelijk voor de uitbundige decors van de Bond-films, creëerde Brass een esthetisch prikkelende film die een belangrijke plaats inneemt in de 'nazi-erotica'.

Het is helaas niet meer mogelijk om deze film te kijken. De leverancier van deze film heeft het recht om Salon Kitty aan te bieden ingetrokken. Het kan zijn dat de film op een later moment wel weer kan worden aangeboden.
NL Stereo 16:9
Peter
Plot klinkt aantrekkelijk, uitwerking valt tegen: saai, onrealistische situaties en verhaal lijkt niet uitgewerkt/af. Decor is meest van de tijd mooi, maar een echte erothriller kun je het niet noemen: weinig erotiek (wel veel naakt, weinig seks) en moord valt ook tegen. Kortom, leuk om het als 'tijddocument' te bekijken en zou best in begin tijd progressieve film geweest zijn, maar voor nu vooral slaapverwekkend. Geen aanrader dus!
Alexander
In de jaren '70 werden er in Europa heel wat zogenaamde 'schandaalfilms' gemaakt. Je had bijvoorbeeld "The Night Porter"(1974) van Liliana Cavani en "Salò" (1975) van Pier Paolo Pasolini. Het waren films met provocerende thema's, met een duidelijke boodschap en met heel wat erotiek. In 1976 probeerde de Italiaanse regisseur Tinto Brass deze trend te volgen en regisseerde hij de beruchte prent "Salon Kitty", waarin gepoogd werd een beeld te schetsen van de decadentie van het nazisme. In deze prent over een Duits nazibordeel is de boodschap echter ver te zoeken, is er amper een verhaal en draait alles om voyeuristische erotiek. Men wil duidelijk gewoon choqueren. Er is bijvoorbeeld enorm veel frontaal naakt (vrouwen, mannen, dwergen, gehandicapten en lijken) en er zijn enkele expliciete masturbatiescènes. De seksscènes zien er onrealistisch uit, zijn eerder gestileerde nabootsingen en lijken daardoor bijna een bizar ballet. Sommige scènes zijn ongewild grappig, zijn erg theatraal en zelfs bijna grotesk. Het onrealistische en acteerwerk is maar povertjes : er is veel te veel 'overacting'. Helmut Berger en Ingrid Thulin zijn nog enigszins te genieten, maar de overige acteurs leveren een erg zwakke prestatie. De decors en de kostuums zien er goed uit en weten een goeie sfeer te scheppen. De klank is vaak vreselijk schel en af en toe is er iets mis met de synchronisatie. De cabaretachtige muzieknummers zien er vrij leuk uit. Deze film had een provocerend meesterwerk kunnen worden, maar dat is spijtig genoeg mislukt. Nadien werkte Tinto Brass mee aan de beruchte semi-pornografische prent "Caligula", maar ook dat werd een mislukking. Leuk om eens te zien als tijdsdocument...
loading