The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
Western Drama
Rond 1870 was de crimineel Jesse James (Brad Pitt) de meest beroemde outlaw van Amerika. Zijn berovingen en moorden ten spijt, werd hij door velen gezien als een Robin Hood, een charismatische rebel die zijn eigen regels erop nahield. Een van zijn grootste bewonderaars was Robert Ford (Casey Affleck), een idealistische en ambitieuze jongeman die er zijn hele leven van droomde om ooit tot de bende van zijn idool te mogen horen. Hij kon niet vermoeden dat hij ooit zou worden betiteld als 'de smerige lafaard' die Jesse James in de rug doodschoot. Maar wie waren Jesse James en Robert Ford nu werkelijk? Hoe raakten ze bevriend en wat leidde tot dat fatale pistoolschot, dat de ene man doodde en de ander voor het leven zou tekenen?
-
Andrew Dominik
Regisseur / Schrijver
Wellington, New Zealand 07 oktober 1967 -
Sam Rockwell
Acteur
Daly City, California, USA 05 november 1968 -
Brad Pitt
Acteur
Shawnee, Oklahoma, USA 18 december 1963 -
Jeremy Renner
Acteur
Modesto, California, USA 07 januari 1971 -
Casey Affleck
Acteur
Falmouth, Massachusetts, USA 12 augustus 1975 -
Kailin See
Acteur
-
Lauren Calvert
Acteur
-
Dustin Bollinger
Acteur
-
Ron Hansen
Schrijver
Men moet een boek niet beoordelen aan de kaft. Of in het geval van The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, zou je de film niet moeten beoordelen aan zijn titel. Onzin, want alle plus- en minpunten uit de surrealistische western van Andrew Dominik zitten verborgen in de titel.
Allereerst is daar de meest in het oogspringende minpunt: de enorme lengte. De tweeënhalf uur kruipen voorbij. Ellenlange shots van besneeuwde landschappen met voortslepende voice-overs zullen zelfs de meest geduldige cinefiel af en toe wanhopig naar zijn horloge doen grijpen. Het minuscule spel van de hoofdrolspelers - Brad Pitt als Jesse James, de legende uit het Wilde Westen, en Casey Affleck als zijn executeur Robert Ford - heeft een haast meditatieve uitwerking op de kijker. Voor de paddo liefhebber is deze film bij uitstek geschikt om lekker bij weg te trippen.
Verder wordt in de titel de plot uit de doeken gedaan. James zal sterven en de lafaard Ford zal de trekker overhalen. Hierin schuilt een cynische ondertoon want, zo komt de kijker te weten, James is allesbehalve een fijn mens en hij verdient wel degelijk de kogel. Hij is het soort bandiet dat zijn tegenstanders zonder pardon naar de andere wereld helpt. In vroegere westerns zou Fords actie als heldendaad worden gezien. De bad guy is immers dood, toch?
Met deze simplistische houding kun je in de moderne western niet meer aankomen. Eerder ontmythologiseerde Sergio Leone de klassieke western met de Dollar-trilogie en later deed Clint Eastwood hetzelfde met diens Oscarwinnende drama Unforgiven. Ford is daarom haast net zo onsympathiek als James. Hij komt in ieder geval door zijn leugenachtige karakter en schichtige ogen stukken onsympathieker over.
Navelstaarderij
In vergelijking met voorgaande meesterwerken voelt Dominiks poging als too little, too late. Zijn woest experimentele film staat bol van de filmische kunstjes die het gevoel van nostalgie moeten oproepen. Wat te denken van vervormde beelden - alsof je kijkt naar het werk van de gebroeders Lumière - die als motief in de intermezzo's zijn geplaatst.
Maar waar het hyperstilistische Once Upon a Time in the West van Leone een boeiend verhaal vertelt over vergankelijkheid en wraak, komt de plot van The Assassination of Jesse James niet verder dan navelstaarderij en huis, tuin en keuken gefilosofeer. Hierbij bekruipt je continu het gevoel dat Dominik je een lesje wil leren.
Zijn het niet de volstrekt ontoegankelijke hoofdpersonages die nooit tot leven komen, dan is het wel het oneindige einde. Epiloog naar epiloog dreunt Dominik door over 'wraak' en 'mythologiseren'. De puriteinse filmmaker doet geen enkele poging om zijn troosteloze film ook maar enigszins voor de kijker dragelijk te maken. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford is zo'n film die je opgedrongen wordt door een opgeschoten docent in de hoop dat het geleverde pseudo-intellectualisme hem enig respect oplevert.
Allereerst is daar de meest in het oogspringende minpunt: de enorme lengte. De tweeënhalf uur kruipen voorbij. Ellenlange shots van besneeuwde landschappen met voortslepende voice-overs zullen zelfs de meest geduldige cinefiel af en toe wanhopig naar zijn horloge doen grijpen. Het minuscule spel van de hoofdrolspelers - Brad Pitt als Jesse James, de legende uit het Wilde Westen, en Casey Affleck als zijn executeur Robert Ford - heeft een haast meditatieve uitwerking op de kijker. Voor de paddo liefhebber is deze film bij uitstek geschikt om lekker bij weg te trippen.
Verder wordt in de titel de plot uit de doeken gedaan. James zal sterven en de lafaard Ford zal de trekker overhalen. Hierin schuilt een cynische ondertoon want, zo komt de kijker te weten, James is allesbehalve een fijn mens en hij verdient wel degelijk de kogel. Hij is het soort bandiet dat zijn tegenstanders zonder pardon naar de andere wereld helpt. In vroegere westerns zou Fords actie als heldendaad worden gezien. De bad guy is immers dood, toch?
Met deze simplistische houding kun je in de moderne western niet meer aankomen. Eerder ontmythologiseerde Sergio Leone de klassieke western met de Dollar-trilogie en later deed Clint Eastwood hetzelfde met diens Oscarwinnende drama Unforgiven. Ford is daarom haast net zo onsympathiek als James. Hij komt in ieder geval door zijn leugenachtige karakter en schichtige ogen stukken onsympathieker over.
Navelstaarderij
In vergelijking met voorgaande meesterwerken voelt Dominiks poging als too little, too late. Zijn woest experimentele film staat bol van de filmische kunstjes die het gevoel van nostalgie moeten oproepen. Wat te denken van vervormde beelden - alsof je kijkt naar het werk van de gebroeders Lumière - die als motief in de intermezzo's zijn geplaatst.
Maar waar het hyperstilistische Once Upon a Time in the West van Leone een boeiend verhaal vertelt over vergankelijkheid en wraak, komt de plot van The Assassination of Jesse James niet verder dan navelstaarderij en huis, tuin en keuken gefilosofeer. Hierbij bekruipt je continu het gevoel dat Dominik je een lesje wil leren.
Zijn het niet de volstrekt ontoegankelijke hoofdpersonages die nooit tot leven komen, dan is het wel het oneindige einde. Epiloog naar epiloog dreunt Dominik door over 'wraak' en 'mythologiseren'. De puriteinse filmmaker doet geen enkele poging om zijn troosteloze film ook maar enigszins voor de kijker dragelijk te maken. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford is zo'n film die je opgedrongen wordt door een opgeschoten docent in de hoop dat het geleverde pseudo-intellectualisme hem enig respect oplevert.
