Hondenhotel

Laten we er nou maar gewoon eerlijk voor uitkomen: onze soort vindt alles wat er verder nog op onze aardbol voorbij kruipt, vliegt of zwemt toch het allerleukst als ze menselijke eigenschappen krijgen toegedicht. Het maakt dan niet uit of het gaat om een schattig pratend biggetje dat leert schapenhoeden of een groep pinguïns die door een inventieve voice-over allerlei menselijke trekjes krijgt aangepraat. En als je deze gedachte doortrekt dan kom je tot de conclusie dat wij bijvoorbeeld vinden dat honden erg prijs stellen op luxe en comfort. Omdat wij mensen dat nou eenmaal ook willen.



Dat moeten althans de mannen hebben gedacht die de kinderfilm Hondenhotel (in de originele Engelstalige versie uitgebracht als Hotel for Dogs) bij elkaar hebben geproduceerd. Ze zeggen dat honden op den duur steeds meer op hun baasjes gaan lijken en met een beetje fantasie is er aan elk hondenras wel een type mens te koppelen. En zo krijgt elke hond een eigen persoonlijkheid die samenhangt met zijn reputatie of uiterlijke kenmerken. De koters die de viervoeters onderdak bieden hadden alleen nooit de intentie om ze in de watten te leggen; ze wilden alleen wat goeds voor ze doen.



Het begint allemaal als de twee weeskinderen Andi en Bruce (Emma Roberts en Jake T. Austin) hun eigen mormel voor hun doorgedraaide pleegouders (inspiratieloze en afgezaagde vertolkingen van Lisa Kudrow en Kevin Dillon) verborgen moeten zien te houden. Ze zijn nieuw in de buurt en kunnen maar geen aansluiting of genegenheid bij hun nieuwe ouders vinden. Als ze op een dag op de vlucht moeten slaan voor de politie komen ze in een ogenschijnlijk verlaten hotel terecht.



Schijn bedriegt, want het hotel blijkt een toevluchtsoord voor straathonden. Andi en Bruce zien deze keffers wel zitten en voordat ze er erg in hebben is het aantal honden verveelvoudigd. Of ze de beestjes nu door medelijden niet aan hun lot kunnen overlaten of ze zelf komen aanlopen, voor Andi en Bruce is het hotel nooit te klein. Ze besluiten met de verkoper van de dierenwinkel om de hoek de mormels van allerlei gadgets te voorzien, zodat ze op gezette tijden te eten krijgen. Ondertussen moet hun sociaal werker (Don Cheadle) een oogje in het zeil houden en ervoor zorgen dat de twee wezen een goed onderkomen krijgen.



Mensen stelen de show van de honden

Wat Don Cheadle in deze kinderfilm te zoeken had, zou je nog kunnen begrijpen als hij met een innemend scenario aan de slag had kunnen gaan. Dit geldt eigenlijk voor de gehele volwassen cast die waarschijnlijk even makkelijk wilde cashen en weinig kritisch hun handtekening onder het contract heeft gezet. De honden zouden de grote sterren moeten zijn, maar worden te veel in de weg gezeten door de door hen omringende tweevoeters en hun stereotype sores. De leukste scènes in Hondenhotel zijn toch die waarin de blaffertjes het zelf moeten zien te rooien, bijvoorbeeld omdat de door de kids gefabriceerde machines het begeven.



De doelgroep zal het allemaal weinig kunnen schelen, want schattige honden doen het nu eenmaal goed in de belevingswereld van kinderen. En in die opzet is Hondenhotel dan ook uitstekend geslaagd. Dat het verhaal volgens een geijkt stramien loopt zal weinig verrassend zijn en eigenlijk hoort dat ook gewoon zo te zijn voor dit soort films. Het is alleen jammer dat de makers niet met wat originelere vondsten op de proppen konden komen. Wat een familiefeestmaal had kunnen zijn, blijkt een bak hondenvoer.