Links
Tragikomedie Komedie Drama
Dexters geregelde bestaan wordt verstoord als er op zijn werk een meisje verschijnt dat sprekend lijkt op zijn vriendin Stella. Zijn leven vervreemdt daarna steeds sneller: Stella maakt het uit en hij wordt gearresteerd door de politie. Dexter komt in het ziekenhuis terecht waar hem wordt verteld dat hij een hersenbeschadiging heeft opgelopen in zijn rechterhersenhelft. Zijn werkelijkheidsbeleving is aangetast en hij moet leren leven in een wereld waarin iedereen op elkaar lijkt. Hij ontmoet het zoveelste meisje dat op Stella lijkt. Een meisje van weinig woorden en met een minimale eetlust. Zoals zij de smaak voor het leven weer moet oppakken, zo moet Dexter uitvinden dat er tussen alle Stella's maar eentje is om wie hij werkelijk geeft.
-
Froukje Tan
Regisseur / Schrijver
-
Guus Dam
Acteur
Zundert, Noord-Brabant, Netherlands 20 september 1951 -
Jeroen van Koningsbrugge
Acteur
Roosendaal, Noord-Brabant, Netherlands 03 september 1973 -
Lotte Verbeek
Acteur
Venlo, Limburg, Netherlands 24 juni 1982 -
Nettie Blanken
Acteur
Leiden, Zuid-Holland, Netherlands 04 november 1946 -
Nasrdin Dchar
Acteur
Rotterdam, Zuid-Holland, Netherlands 05 november 1978 -
Ali Ben Horsting
Acteur
Dexter, gespeeld door ex-Lama en Draadstaal-komiek Jeroen van Koningsbrugge, werkt als laborant en komt voor een vreemde ervaring te staan als hij zijn eigen vriendin Stella (Lotte Verbeek) herkent in zijn nieuwe vrouwelijk collega. Als hij thuiskomt en Stella confronteert met hun eerdere ontmoeting die dag weet zij van niets. Het leven wordt steeds verwarrender voor Dexter als hij in alle vrouwen die hij tegenkomt Stella herkent. Waan en werkelijkheid zijn voor hem nauwelijks meer te onderscheiden.
Stella trekt het niet meer en knijpt ertussenuit omdat ze haar geliefde steeds minder begrijpt. Dexter veroorzaakt aan de lopende band auto-ongelukken en heeft een heel zooi bonnen openstaan. Als hij door de politie in de kraag wordt gevat, lijkt de tijd rijp voor een neuroloog. Deze stelt vast dat Dexter geen gezichten kan onderscheiden en daardoor in iedereen zijn vriendin of ouders herkent, maar ook dat hij geen links kan zien. Dexter moet in alle afzondering zien te leven met deze typische hersenafwijking.
Links is geschreven en geregisseerd door de Nederlandse Froukje Tan en bezoekers van het International Film Festival Rotterdam konden dit speelfilmdebuut al ruim een jaar geleden zien. Zoals wel vaker het geval met kleine onafhankelijke producties hebben de makers een jaar lang moeten leuren om hun film uitgebracht te krijgen. Het doorzettingsvermogen van Tan en haar producenten is te prijzen. Dit geldt tevens voor de vrij surrealistische verhaalstructuur en verteltechniek die wel on-Nederlands genoemd mogen worden. Het gaat alleen mis in de emotionele uitwerking en de visuele omlijsting.
Statisch, kil en klinisch
Van Koningsbrugge heeft zijn hoofdrol serieus benaderd maar is hierdoor ook een beetje saai in zijn performance. Links wordt gebracht als tragikomedie, maar is eigenlijk niet echt als komisch te classificeren. De camera beweegt op een incidentele scène na niet en registreert statisch de gebeurtenissen in Dexters leven. Daar komt bij dat Tan haar hoofdpersoon en zijn complexe omstandigheden uiterst kil en klinisch in beeld brengt. Dit geldt tevens voor Dexters werkomgeving, zijn flat waar hij met Stella samenwoont en het ziekenhuis waarin hij belandt.
Het gebrek aan variatie maakt Links ook tot een afstandelijke film die moeilijk te duiden is. Zelfs Dexters contact met een medepatiënte blijft terughoudend. Dan kan Lotte Verbeek wel vijf rollen spelen, maar haar verschijningen zijn niet afwisselend genoeg om dit trucje boeiend te houden. Tan roept weinig emotie op en de aanvankelijke intrigerende werking van Dexters waanbeelden maken na een half uur plaats voor irritatie en onverschilligheid. En dat terwijl de bevreemdende werkelijkheid van Dexter interessant genoeg zou moeten zijn voor een degelijk psychologisch drama.
Stella trekt het niet meer en knijpt ertussenuit omdat ze haar geliefde steeds minder begrijpt. Dexter veroorzaakt aan de lopende band auto-ongelukken en heeft een heel zooi bonnen openstaan. Als hij door de politie in de kraag wordt gevat, lijkt de tijd rijp voor een neuroloog. Deze stelt vast dat Dexter geen gezichten kan onderscheiden en daardoor in iedereen zijn vriendin of ouders herkent, maar ook dat hij geen links kan zien. Dexter moet in alle afzondering zien te leven met deze typische hersenafwijking.
Links is geschreven en geregisseerd door de Nederlandse Froukje Tan en bezoekers van het International Film Festival Rotterdam konden dit speelfilmdebuut al ruim een jaar geleden zien. Zoals wel vaker het geval met kleine onafhankelijke producties hebben de makers een jaar lang moeten leuren om hun film uitgebracht te krijgen. Het doorzettingsvermogen van Tan en haar producenten is te prijzen. Dit geldt tevens voor de vrij surrealistische verhaalstructuur en verteltechniek die wel on-Nederlands genoemd mogen worden. Het gaat alleen mis in de emotionele uitwerking en de visuele omlijsting.
Statisch, kil en klinisch
Van Koningsbrugge heeft zijn hoofdrol serieus benaderd maar is hierdoor ook een beetje saai in zijn performance. Links wordt gebracht als tragikomedie, maar is eigenlijk niet echt als komisch te classificeren. De camera beweegt op een incidentele scène na niet en registreert statisch de gebeurtenissen in Dexters leven. Daar komt bij dat Tan haar hoofdpersoon en zijn complexe omstandigheden uiterst kil en klinisch in beeld brengt. Dit geldt tevens voor Dexters werkomgeving, zijn flat waar hij met Stella samenwoont en het ziekenhuis waarin hij belandt.
Het gebrek aan variatie maakt Links ook tot een afstandelijke film die moeilijk te duiden is. Zelfs Dexters contact met een medepatiënte blijft terughoudend. Dan kan Lotte Verbeek wel vijf rollen spelen, maar haar verschijningen zijn niet afwisselend genoeg om dit trucje boeiend te houden. Tan roept weinig emotie op en de aanvankelijke intrigerende werking van Dexters waanbeelden maken na een half uur plaats voor irritatie en onverschilligheid. En dat terwijl de bevreemdende werkelijkheid van Dexter interessant genoeg zou moeten zijn voor een degelijk psychologisch drama.
